Еден од најугледните светски медиуми, британскиот „Тајмс“, го оцени со највисока оцена од 5 ѕвездички и напиша блескава критика за двојниот албум на кој македонскиот планетарно познат пијанист Симон Трпчески е повторно обединет со романскиот диригент Кристијан Мачелару и Симфонискиот оркестар од Келн, Германија, во изведбата на двата концерта за пијано и оркестар од Јоханес Брамс. За албумот што деновиве го објави престижната британска куќа „Лин Рекордс“ , критичарот Џеф Браун со воодушевување пишува дека со него „класиката е блескаво освежена“ и нагласува дека „Симон Трпчески може најпоетично да ги гали клавишите“:
– Извонредната двојка се враќа! И тоа не се (композиторот и тенорот, наша заб.) Бритн и Пирс, ниту (комичното дуо, наша заб.) Морекамбе и Вајс. Не, тоа се македонскиот пијанист Симон Трпчески и романскиот диригент Кристијан Мачелару, кои претходниот пат нè воодушевија со двата концерта за пијано на Шостакович, а сега го прават истото со двата на Брамс. Секое од делата е репертоарски колос, иако со овие музичари и најзаморените слушатели мора да излезат не само освежени, туку и возбудени.
Нивниот успех се должи особено на две поврзани состојки. Една од нив е леснотијата на дуото во меѓусебната музичка придружба, од суштинско значење кога односот пијано-оркестар во овие дела е толку разновиден. Нивната сплотеност, исто така, има полза и од извонредно живописно и будно музицирање на WDR Симфонискиот оркестар од Келн. Втората, не толку тајна состојка, е вроденото разбирање на фразирањето и ритамот на централноевропската народна музика од страна на пијанистот и диригентот. Германецот Брамс го сакал унгарскиот ритам, но доминантното отскокнување на Трпчески и Мачелару се шири низ целите концерти, а не само низ нивните танцувачки финалиња.
И Трпчески најпоетично може да ги погали клавишите. Подоцнежниот, посончев концерт во Бе-дур му дава повеќе шанси отколку неговиот величествен и турбулентен претходник во Д-мол. Исто така, во вториот концерт, Мачелару и оркестарот навистина ги достигнаа височините, без разлика дали наголемо забрзуваат или нè маѓепсуваат со соло-делниците на хорна и виолончело, сите клучни делови од извонредно широката таписерија на музиката. Ова е вид на издание каде што победуваат сите: музичарите, слушателите и самиот Брамс, гласи критиката на Џеф Браун.
